حس میکنم مدت‌هاست سقوط میکنم و به زمین نمیرسم، غرق میشوم بدون خفه شدن، میسوزم و جان نمیدهم؛ در پایانی بی‌ پایان به‌ سر میبرم و گویا سالهاست در این زندگی معلق به دنبال خود میگردم.

من هرجا برم
از هر کی دور شم
همیشه به تو برمیگردم
تو خونه‌ی منی
• |.

ویژگی سمی من اینه که نمیدونم چطور کمک بخوام، فقط ناپدید میشم و هر وقت حالم بهتر شد، برمیگردم.

دیگه نه بحث میکنم، نه توضیح میدم، نه توضیح میخوام، نه دنبال دلیل میگردم، فقط میبینم و سکوت میکنم و فاصله میگیرم، چون واستون توضیحام رو دادم، اونطوری که باید ناراحت شدن، عصبی شدم و دیگه نمیخوام که اینطوری باشه.

متاسفانه من جز اون دسته از افرادی هستم که وقتی قطع ارتباط کنم و برم دیگه هیچوقت برنمیگردم.

نوشته بود:
"این زخم رو پذیرفتم. اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری می‌کنم که اگه اون زخم نبود، اینجوری نمیشد".

‏اون زخم رو پذیرفتم، اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری میکنم که اگه اون زخم نبود اینجور نمیشد.

این روزا هی دارم دنبال نشونه میگردم. یه چیزی یه کسی یه لحظه‌ای یه مکانی یه نوشته‌ای که منو از این حال جدا کنه. مهم نیست چی باشه و چجوری، فقط یه نور میخوام واسه ادامه دادن.

کلمه‌ی خونه رو خِیلی دوست دارم
دارم برمیگردم خونه
میای خونه پیش من
این گلها رو برای خونه گرفتم
تو برای من مثل خونه‌ای ..️

من فکر نکنم حالم خوب باشه، احساساتم خیلی به هم ریخته‌اس، یه لحظه حالم خوبه، لحظه بعد حالم گرفته‌اس، گاهی اوقات خیلی احساس پوچی میکنم، انگار یه حفره تو قلبم هست، یه وقت‌هایی همه چیز گیجم میکنه، روزها گم میشن و با همدیگه هیچ فرقی ندارن و شب‌ها با خودم تنهام و توی افکار بی‌انتها غرق میشم، هر شب برای خوابیدن تلاش میکنم و درگیرم، تمام اتفاقات و پشیمونی‌هام رو مرور میکنم ولی الان انگار درون یه مه غلیظ گم شدم و دنبال امید میگردم، امیدی که من رو به این زندگی وصل کنه، یه معجزه لحظه آخری.