ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

اونی که رفت باید میرفت،
اونی که زد باید میزد
اون پولی رو که باختی باید میباختی
اون دلی که شکست باید میشکست
اون رفاقتی که تموم شد باید میشد
اینا همش باید میشد تا تو بشی "تو".

بَچه که بودیم
وقتی یهویی برقامون میرفت
بابامون هرجای خونه که بود داد میزد
نترسیدا من اینجام
الان تویِ جایی از زندگیم
دلم یکی و میخواد که وسطِ این تاریکی های زندگی
اونجایی که هیچ نورِ امیدی وجود نداره
یهو داد بزنهُ بگه
نترسیا من اینجام...

تو منو یطوری فراموش کردی که انگار من ناهار هفته پیشت بودم، یکی از همکلاسی‌های کلاس اولت که باهاش زیاد حرف نمیزدی، مثل یه اسم شخصیت تو سریالی که چند سال پیش دیدی، تو من رو خیلی راحت فراموش کردی.

یه جا از سریال در چشم باد هست
که بیژن به لیلی میگه :
تو سه روز بود که حرف نمیزدی ، سه روز بود که دنیا به آخر رسیده بود ...

یکی حرف قشنگی میزد میگفت
قلب های زیبا شکسته میشن؛
دقیقا همونطور که گل های زیبا چیده میشن.

دمه رفتن از منطق حرف میزد کسی که همیشه میگفت " عاشق منطق نمیفهمد"
نمیدانم منطقش عاشقانه نبود یا عشقش منطقی نبود…!

‏هر بار به خودم گفتم شاید من اشتباه متوجه شدم بذار کوتاه بیام، متوجه شدم که خیلی هم درست متوجه شده بودم و باید گند میزدم به طرف.

اونی که رفت باید می‌رفت،
اونی که زد باید میزد،
اون پولی رو که باختی باید می‌باختی،
اون دلی که شکست باید می‌شکست،
اون رفاقتی که تموم شد باید می‌شد،
اینا همش باید می‌شد تا تو بشی «تو».

مار نیشت زده و تو وایسادی همونجا و داری سعی میکنی بهش بفهمونی که نباید تو رو نیش میزد اما نمیدونی که اگه به اون سطح کافی از شخصیت و رشد اخلاقی رسیده بود که از اول نیشت نمیزد.