‏اگه نبودنشون واست آرامش داره، تو اون‌ها رو از دست ندادی...

افسردگی پنهان خیلی خسته کننده‌ست، تلاش میکنی، شوخی میکنی، حواست به خانواده‌ات هست ولی از نظر ذهنی داغونی، یه حس پوچی داری و هیچکس هم نمیدونه.

به قول کوروش :
آدم دلش می‌خواست
با تو گم شه تو شهر 🫀

روئیدی در قلب من
بسان گل کوچکی
که کنار دیوار می‌روید؛
همین‌ قدر
ناخواسته
عاشقت شدم ...

- غاده السمان

. .

هر وقت خواستی خیانتی رو ببخشی یادت باشه اون قبل از اینکه تو قضیه‌رو بدونی پشیمون نبود!

خواستم امروز بهت یادآوری کنم که : چشات قشنگ‌تر از اونیه که بخوای باهاش گریه کنی،تو فقط بخند.

هیچوقت دلم نمیخواست ترکت کنم اما هر هفته همون حرف‌ها رو تکرار میکردیم و چیزی تغییر نمیکرد.

اگه بخوام از تجربه شخصیم واستون بگم:

هرجا رقیب دیدین رقابت کنید باهاش
هرجا دشمن دیدین مبارزه کنید باهاش
اما هر جا آدم حسود دیدین، فقط فرار کنید!

آدمای حسود لزوما چیزی که تو داری رو نمیخوان
اونا فقط میخوان تو اونو نداشته باشی...

هر وقت نیاز داشتی با کسی حرف بزنی من هستم حتی اگه نخواستی حرف بزنی و نیاز داشتی یکی باشه کنارت باز هستم، دو تایی سکوت میکنیم و این هم بگم که من قضاوتت نمیکنم.

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟