این جمله خیلی قشنگه ، میگه:

آدمی پیر میشود با صبر های بی سرانجام
• |.

درام عاشقانهٔ غیر متعارف، داستان عشقی رو روایت می‌کنه که هیچ‌وقت به سرانجام نمی‌رسه. از اون عشق‌ها که می‌دونی تهش شکسته و پر از حسرت اما باز دلت می‌خواد غرق در اون عشق ناکام بشی.

A Heart in Winter
1992


. .

از حُریت تا خریت فاصله ای نیست؛
زیادند حر ها و خر هایی که در هر لباسی و با هر ژستی، ظاهر میشوند!
کسی از سرانجامِ خودش خبر ندارد
زیاد گولِ منم منم های خودتان و دیگری را نخورید گاهی در یک لحظه با یک انتخاب، کاملا بی مقدمه یا خر می مانی یا حر میشوی!
سوال اینجاست
آیا آنقدر از خریت فاصله داریم که حُر ها را ببخشیم؟!
"آزاده بودن" چیز خیلی خوبی ست؛
برای قومی که فکر کنند
نه ژست و ادا، نه جَهیدن و جنگیدنِ خالی و بیهوده!
کاش هر چه هستیم و نیستیم به قول حسین لااقل آزاده باشیم!

‏هر کسی تو کتاب زندگیش، یه فصلی داره که وقتی بهش فکر میکنه تا اعماقِ وجودش تیر میکشه. از علاقه‌های بی‌ سرانجام، از محبت به آدمای توخالی، از اعتماد به آدمای رفتنی...

.

و صبر می‌کردیم تا سرانجام شب شود
که زخم‌هایمان را ببندیم و صبح هنگام
دوباره بلند شویم و بجنگیم برای زندگی 🤍

♡

سرانجام من فراموش خواهم کرد. و تو دیگر هیچ‌گاه، این‌گونه دوست داشته نخواهی شد.

و‌ سرانجام کسی خواهد آمد
و با مهربانی هایش به تو نشان خواهد داد
که تو قبل از دیدنِ او اصلاً زندگی نکرده ای.

اونجا که ابن یمین میگه:

نکو شود به صبر ، سرانجام کار تو...
• |.|

‍   ‍   به ظاهر گرچه می‌خندم، به ظاهر گرچه آرامم
         درونم آتشی برپاست از فکر سرانجامم

. .

یا ذلتِ «تقلید» را تحمل کن،
یا رنجِ «تفاوت» را به دوش بکش،

تقلید بدون آگاهی،
سرانجامش تباهی‌ست...!

. .