چرا وقتی یک نفر دوستتون داره، بدون سیاست، بی‌شیله پیله و خورده شیشه، بدون اذیت و بازی‌های روانی، اذیتش می‌کنید و باعث می‌شید بیزار بشه از دوست‌داشتنِ کسی؟! مثل این‌که همون دغل‌بازای با همه بپَر و با سیاست و دوست دارید که تا به خودتون بیاید ببینید مفت بازی و باختید نه؟!

اینجوریم که خیلی مهربونم خیلی اهمیت میدم خیلی صاف و ساده م با آدمایی ک دوسشون دارم
ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دگ نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم .

اینطوریم که خیلی مهربونم، خیلی اهمیت میدم، خیلی صاف و ساده‌ام با آدم‌هایی ک دوستشون دارم، ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دیگه نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم.

ما آخر نفهمیدیم به شانسه، به سیاسته، به عقله، قیافس، تیپه، اخلاقه، به دعا نویس و کانسیلره؟
خلاصه به هرچی هست
من ندارمش …

از روابط انسانی پیچیده خوشم نمیاد. هر چیزی که لازم باشه براش دروغ گفت، سیاست بخواد و احساسات واقعی رو پنهون کرد، ارزشش و نداره.

نمیدونم چرا هیچکس متوجه این نمیشه که من ساده و احمق نیستم، فقط دلم میخواد بدون سیاست باهاش رفتار کنم.

آدما صداقت دوست ندارن، سیاست دوست دارن.

واسه گوش دادن به صدای پرنده ها
قفس ، نخر، درخت بکار
همه جا سیاست به کار نمیاد
یکم مرام بذار...

نمیدونم به شانسه، به رفتاره، به سیاسته، هرچی که هست من اونو ندارم.

آدم عصبی خوبیش اینه هر حرفی‌رو که تو دلشه، همون لحظه میگه و تموم میشه میره؛
این آرومای باسیاست هیچی نمیگن ولی یه‌جا بدجور میسوزوننت.