آنچه آدمی را نابود می‌کند پستی و فرومایگی روح اوست و ابتذال غم‌ها و شادی‌های او که در این صورت آدمی به هر نوع خفت و خواری تن میدهد تا به لذتی دست یابد.


" ژان کریستف"

حرف‌هایی هست‌ برای گفتن که اگر گوشی نبود نمی‌گوییم..

و حرف‌هایی هست برای نگفتن، حرف‌هایی که هرگز‌ سر‌ به ابتذال

گفتن فرود نمی‌آورند.

حرف های شگفت، زیبا و اهورایی همین‌هایند و سرمایه ماورایی هرکس

به اندازه حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد،



حرف‌های بی‌تاب و طاقت‌فرسا، که هم‌چون زبانه‌های بی‌قرار آتش‌اند و

کلماتش هر یک انفجاری را به بند کشیده‌اند؛

کلماتی که پاره‌های بودن آدمی‌اند.

اینان هماره در جستجوی مخاطب خویشند، اگر یافتند، یافته می‌شوند و

در صمیم وجدان او آرام می‌گیرند..

و اگر مخاطب خویش را نیافتند، نیستند..

و اگر او را گم کردند، روح را از درون به‌ آتش می‌کشند و دمادم،

حریق‌های دهشتناک عذاب بر می‌افروزند.

(دکتر علی شریعتی)

دلم میسوزد برای حرف هایی که به قول دکتر شریعتی
"هیچگاه قرار نیست سر به ابتذال گفتن فرود آورند"
حرفهایی که در آتش تنهایی وتعصب میسوزند
وبه خاطر باد سپرده میشوند...

حرفهایی هست برای"گفتن"
که اگر گوشی نبود نمیگوییم.
و حرفهیی هست برای"نگفتن"
حرفهایی که هرگز سر به"ابتذال گفتن"فرود نمی آرند.
حرفهایی شگفت،زیبا و اهورایی همین هایند.
و سرما یه ی ماورایی هرکسی به اندازه ی حرفهایی ست که برای نگفتن دارد...

خدایا!
مرا به ابتذال آرامش و خوشبختی مکشان. اضطرابهای بزرگ ٫ غم های ارجمند و حیرت های عظیم را به روحم عطا

کن . لذتها را به بندگان حقیرت ببخش و درد های عظیم را به جانم ریز.