ناراحتی فقط خواب رو از من نگرفته، چشمام رو اشکی کرده، اشتهام رو کور کرده، خنده‌هام رو ازم گرفته، اعصابم رو ضعیف کرده، من تموم شدم.

‏آدمی که خیانت نمیکنه دلیلش این نیست آدمای بهتری سر راهش قرار نمیگیرن
فقط ذاتش رو مثلِ ذاتِ بعضیا لجن نگرفته!
‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

تو آدما رو نمیتونی نجات بدی مخصوصا اونی که توی دردش خونه ساخته و ازش بیرون نمیخواد بیاد! چون هنوز تصمیم نگرفته که از خودش نجات پیدا کنه! اونی که نخواد نجات پیدا کنه، از تو قهرمان نمی‌سازه! بلکه تو رو هم قربانی میکنه!

وقتی انسان آموخت که چگونه با رنج‌هایش تنها بماند آن وقت چیز زیادی نمانده که یاد نگرفته باشد 🤍

- آلبر کامو

♡

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

این نسخه قوی از من یه شبه شکل نگرفته، این من جدید از تجربه اومده، از درد اومده، از بی اعتمادی اومده، از سواستفاده اومده، از افسردگی اومده، من مجبور شدم یه چیزهایی رو پشت سر بذارم که به این مرحله‌ای که الان هستم برسم.

ناراحتی فقط خواب رو از من نگرفته، چشمام رو اشکی کرده، اشتهام رو کور کرده، خنده‌هام رو ازم گرفته، اعصابم رو ضعیف کرده، من تموم شدم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

‌‌
#توئیت ..️

#آلبر_کامو میگه :

«وقتی انسان آموخت که چگونه با رنج هایش تنها بماند، چگونه بر اشتیاقش به گریز چیره شود، آن وقت چیز زیادی نمانده که یاد نگرفته باشد.»

"مدان کارِ کمی با زحمتِ هستی به سر بردن
ز خود نگذشتن اینجا همتِ مردانه‌ای دارَد..."

بیت #بیدل، عینا جمله‌ی «کامو» است، که زیباتر، موجزتر و ایرانی‌پسندتر گفته است.

. .

هرگز با چشم‌های من خودت را تماشا نکرده‌ای
تا بدانی چقدر زیبایی...
هرگز با گوش‌های من خودت را نشنیده‌ای
تا بدانی چه آرامشی در صدایت ریخته!
هرگز با پاهای من، با شوق به سمتِ خودت قدم برنداشته‌ای و هرگز با دست‌های من دست‌ خودت را نگرفته‌ای! تو هرگز با قلب من خودت را دوست نداشته‌ای و نمیدانی چگونه میشود عاشقت شد و از این عشق مُرد!
تو نمیدانی...
تو هیچ چیز نمیدانی...

وقتی انسان بیاموزد
که چگونه
با رنج‌هایش
تنها بماند
آنگاه
چیز زیادی باقی‌نمی‌ماند
که یاد نگرفته است...


" آلبر کامو "