میگفت آدم اشتباه، اشتباهات خودشم میندازه گردن تو، ولی آدم درست اشتباهات تورو هم درست میکنه.

اون‌چیزی که منو خسته‌کرده شناخت آدم‌هاست. یک‌نفر خوبه تا زمانی که از ظرفیتش فراتر نره. بیش‌تر از ظرفیت یک‌نفر بهش بها بدی حتی گذشته‌ی خودشم فراموش می‌کنه و این نه در مورد تمام آدم‌ها ولی در مورد اکثرشون صدق می‌کنه.

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

من که نمی‌دونم، شاید ته‌ته‌ قلب‌ش کمی قدردانمه. این‌قدر ته که حتی خودشم نمی‌دونه.

کی می‌گیره جاشو؟!
خودشم دیگه نمی‌تونه جای خودش باشه.

تجربه بهم ثابت کرده اون کسی که بد بقیه رو بخواد، حتی برای خودشم خیر نمی‌خواد.

اون کسی که برای نجات خودش من رو رها کرده رو رها می‌کنم و بهش نشون می‌دم چطور یک باتلاق می‌تونه از یک انسان پادشاه بسازه. پادشاهی که حتی بعد از نجات خودشم بهش نمی‌رسه.

‏این همه باهات خوب بود ندیدی؟ چسبیدی به همون یه باری که حالش بد بود و حوصله خودشم نداشت؟ آفرین عقب مانده.

بحث بی جنبه بودن یا زود رنج بودن نیست، فقط هر آدمی رو یه سری چیزا خیلی حساسه، از یه سری کارا بدش میاد، شاید یکی دو بار ببینه و به روی خودشم نیاره؛ ولی کسایی که برات مهمن بحثشون از بقیه جداست، آدم از یه سری از آدمای زندگیش انتظار نداره، نمیتونه اون حرفارو از کسایی که با تیکه تیکه ی وجودش دوسشون داره هضم کنه، بحث بحثه انتظاره، وگرنه اگه یه غریبه اون حرفا رو بزنه یا اونطوری که دوست نداری رفتار کنه که مهم نیست، آدم از کسایی که دوسشون داره ناراحت میشه.

𝐅𝐨𝐫𝐯𝐞𝐫 𝐡𝐮𝐦𝐛𝐥𝐞 𝐛𝐞𝐜𝐚𝐮𝐬𝐞 𝐰𝐡𝐚𝐭 𝐆𝐨𝐝 𝐠𝐢𝐯𝐞𝐬 𝐡𝐞 𝐜𝐚𝐧 𝐚𝐥𝐬𝐨 𝐭𝐚𝐤𝐞

تا ابد بی‌ادعا میمونم چون چیزی که خدا بهت میده رو خودشم می‌تونه ازت پس بگیره .🤍