رخت ها را بكنيم‌
آب در يك قدمي است‌.
روشني را بچشيم‌.
شب يك دهكده را وزن كنيم‌، خواب يك آهو را.
گرمي لانه لكلك را ادراك كنيم‌.
روي قانون چمن پا نگذاريم‌.
در موستان گره ذايقه را باز كنيم‌.
و دهان را بگشاييم اگر ماه در آمد.
و نگوييم كه شب چيز بدي است‌.
و نگوييم كه شب تاب ندارد خبر از بينش باغ‌

حقيقت نه به رنگ است و نه بوی
نه به های است و نه هوی

نه به اين است و نه اوی

نه به جام است و سبوی.

به تو سر بسته و در پرده بگويم

تا کسی نشنود اين راز گهربارِ جهان را

انچه گفتند و سرودند, تو آنی

خود تو جام جهانی

تو ندانی تو ندانی که خود, آن نقطه ی عشقی

تو خودت باغ بهشتی

به تو سوگند به تو سوگند که اين راز شنيدی و نترسيدی و بيدار شدی

تا بر در خانه ی متروکه ی هر کس ننشينی و به جز روشنيه پرتو خود هيچ نبينی و گل وصل نچينی

نه که جزئی، نه چون اب در اندام سبويی خود اويی خود اويی.

به خود آی!!!!