استادِ مولانا که خورشيد است
هفت آسمان را هيچ می ديدست
ما هم دهان را هيچ می گيريم
زخم زبان را هيچ می گيريم
دارم جهان را دور مي‌ريزم
من قوم و خويش شمس تبريزم
نانت نبود ؟ آبت نبود ای مرد ؟
ول کن جهان را ! قهوه‌ات يخ کرد ..

به قدری دوستت دارم كه

گاهی قلبم می گيرد

و نمی دانم چه خاكی به سرم بريزم

بيش از توانم دوستت دارم ...