کاش دل آدمم مثل دندون بود که وقتی درد گرفت بیحسش میکنن پوسیدگیشو میتراشن ، عصباشو در میارن ، جاهای خالیشو پرمیکنن ، ما دلمون پوسید ، دردگرفت ، جای خالی آدما داغونمون کرد ، ولی نه دارویی بود که بیحسش کنیم ، نه میشد عصباشو دربیاریم نه جای خالی آدما پرشدنی بود ، فقط نشستیمو درد کشیدیم

ﻣﺎ ﺁﺩﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷـــﻖ ﻣﯿﺸﯿﻢ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﻤﻮﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﯾﻢ
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﺩﺍﻏﻮﻧﻤﻮﻥ ﻣﯿﮑﻨﻪ
ﺷﮑﺎﮐﻤﻮﻥ ﻣﯿﮑﻨﻪ
ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺩﻋﻮﺍ میکنیم
ﺑﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ میکنیم
ﻗﻬﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻣﯿﺸﯿﻢ
ﺍﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ،
ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗرﺱ ﺍﺯ ﺩﺳـــﺖ دادنه
کاش یه تضمینی وجود داشت!