کاش دل آدمم مثل دندون بود که وقتی درد گرفت بیحسش میکنن پوسیدگیشو میتراشن ، عصباشو در میارن ، جاهای خالیشو پرمیکنن ، ما دلمون پوسید ، دردگرفت ، جای خالی آدما داغونمون کرد ، ولی نه دارویی بود که بیحسش کنیم ، نه میشد عصباشو دربیاریم نه جای خالی آدما پرشدنی بود ، فقط نشستیمو درد کشیدیم

کبودی لب هایم ، نه از دود است نه از بیماری






از بغض ها و حسرت های فرو خورده این 13 سال است




که کماکان روحم را میتراشند







و این سریال تلخ همچنان ادامه دارد ...