‏آنها همیشه آماده‌ی رفتن‌اند. هرآنچه با خود آورده‌اند را گوشه‌ای می‌گذارند و بدونِ هیچ یادداشتی، شبانه یا در سپیده‌دم عزم‌ِ رفتن می‌کنند. گاهی نیامده می‌روند. نمی‌توانی آنها را نگه بداری، نمی‌توانی آنها را بخری؛ آنگاه که می‌روند نخواهی توانست دوباره پیداشان کنی. نام آنها امید است.