عمرمان گذشت
تا باورمان شد آنچہ باد برد
عمر ما بود
نہ برگهاے پاییزے...



‍‍‍‍‍‍‍

دلم که تنگـــ می شود

دستــ به دامان پنجره ها می شوم

دلم که تنگـــ می شود

بوے خاک باران خورده به دادم می رسد

خاک باران خورده

برگهاے خیس

خداے مهربان

تنهایی که فشار می آورد

همه نیست می شوند