خداونداااااااااا ...
توفیقم ده که خیرخواهی آن کس ‍ کنم که بدخواهی من کرد ...
و به آشتی تلافی کنم آن را که از من برید ...
و به بخشش پاداش دهم ، آنکه مرا نومید کرد ...
و بپیوندم رشته ی الفت آن را که از من بگسست ...
و به نیکی یاد کنم آن را که غیبت من گفت ...
و این که خوبی ها را سپاس گویم ، و از بدی چشم بپوشم ...

هر بلائی کز تو آید، رحمتی است
هر که را فقری دهی، آن دولتی است
تو بسی زاندیشه برتر بوده‌ای
هر چه فرمان است، خود فرموده‌ای
زان بتاریکی گذاری بنده را
تا ببیند آن رخ تابنده را
تیشه، زان بر هر رگ و بندم زنند
تا که با لطف تو، پیوندم زنند
گر کسی را از تو دردی شد نصیب
هم، سرانجامش تو گردیدی طبیب
هر که مسکین و پریشان تو بود
خود نمیدانست و مهمان تو بود

پروین اعتصامی

امشب

در کُنجِ بسترِ تب آلودم

یادواره ی غزل هایِ کهنه را ،

به سوگ می نشینم ...

امشب

در اوهامِ فرسوده ی خویش ،

بی آنکه نایِ سخن باشدم به تن ،

از خویش می گریزم

و با تو می پیوندم

ای ماهِ در پیاله ی حوضچه !