آبراهام لینکلن پسر یک کفاش بود.
وقتی نماینده‌‌ای هنگام سخنرانی‌اش با حالت تحقیرآمیز به او گفت "فراموش نکن پسر کفاشی"

جواب داد : "چه یادآوری خوبی، من زندگی و جایگاهم را مدیون زحمات پدرم هستم"

بزرگترین عبادت
لبخند به پسرک کفاشی است
که نان آور خانه است
که به جای کیف قاپی
کفش آدم های پولداری را برق می زند