گُفتم شرابِ وَصل،
به اُوباش میدهند؟!

با خنده گُفت: بنده یِ «او» باش، میدهند....

در رگ خطاب‌های عاشقانه
خون نمی‌دَوَد.
جنس ِ نعره جور نیست.
رودخانه‌ها
به گِل نشسته‌اند.

خنجر است و بس
آنکه سهم گـُرده‌های دل‌شکسته را درست می‌دهد.
بوسه ـ
این بهار ِ بی بدیل ـ
پـــلّه می‌خورد به یک نمایش کلیشه‌ای.

هیچ جادّه‌ای نمی‌رسد
به رستگاری جنون.
دستِ مرگ از شُکوهِ پَر زدن تهی‌ست.

قایقی کجاست
تا مسافران ِ تشنه را
با شرابِ چشم‌های دوست هم‌سفر کند؟


خسته‌اند عاشقان....