بعد از ما قرار بود گذار فصل‌ها درست‌تر پیش برود و تاریکی تمام شود و خورشید، سخاوتمندانه‌تر بر آسمان این سرزمین بتابد، هرچند که ما تمام فرصت حضورمان را در رنج و تاریکی زیسته‌بودیم.
ما قوهای خسته و رنجور و به استیصال رسیده‌ای بودیم که داشتیم جان می‌دادیم، در حالی که جهان از شُکوهِ آخرین آوازمان به وجد آمده‌بود...

#نرگس_صرافیان_طوفان

پر شِکوه‌تر از سارهای بر درخت است
پیراهن تنها که روی بند رخت است
پیراهنی که پیش از این سر می‌نهاده‌ست
بر شانه‌ی پیراهنت، حالا چه سخت است-
تنها بماند مثل من: در بند، بی تو...
تو که خیالت از من و این عشق، تخت است!
پیراهنم می‌داند از من بهتر این را:
بر باد رفتن، قسمت ِ هر تیره‌بخت است
از غصه حلق‌آویز شاید کرده خود را
پیراهنی دیدی اگر بر بند رخت است

در رگ خطاب‌های عاشقانه
خون نمی‌دَوَد.
جنس ِ نعره جور نیست.
رودخانه‌ها
به گِل نشسته‌اند.

خنجر است و بس
آنکه سهم گـُرده‌های دل‌شکسته را درست می‌دهد.
بوسه ـ
این بهار ِ بی بدیل ـ
پـــلّه می‌خورد به یک نمایش کلیشه‌ای.

هیچ جادّه‌ای نمی‌رسد
به رستگاری جنون.
دستِ مرگ از شُکوهِ پَر زدن تهی‌ست.

قایقی کجاست
تا مسافران ِ تشنه را
با شرابِ چشم‌های دوست هم‌سفر کند؟


خسته‌اند عاشقان....