کاش لب بازکنی یه چیزی بگی
که شب چیکه نکنه رو من عینِ قیرِ مذاب

تکـه یخی که عـاشـق ابــر ِ عـذاب می شود
سر قـرار عـاشـقی همیـشـه آب می شود

به چشم فرش زیـر پـا سقف که مبتلا شود
روز وصـالشان کسی خانه خـراب می شود

کـنـار قـله های غـم نخوان برای سـنـگ ها
کوه که بغض می کند سنگ،مذاب می شود

بـاغ پر از گُلی که شب نظر به آسـمـان کند
صبح به دیگ می رود ؛ غنچه گلاب می شود
...
چه کـرده ای تـو بـا دلم که از تو پیش دیگران
گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

تکه یخی که عاشق ابر عذاب می شود
سر قرار عاشقی همیشه آب می شود
به چشم فرش زیرپا سقف که مبتلا شود
روز وصالشان کسی خانه خراب می شود
کنار قله های غم مخوان برای سنگ ها
کوه که بغض می کند سنگ،مذاب می شود
باغ پر از گلی که شب نظر به آسمان کند
صبح به دیگ می رود،غنچه گلاب می شود
چه کرده ای تو با دلم که از تو پیش دیگران
گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود