آدم باید تا وقتی ذوقش را دارد به چیزی که می‌خواهد برسد.
بعدش می‌شود مثل نباتی که در چای سرد انداختی؛ هرچقدر بزرگ باشد و هرچقدر که هم‌ بزنی، دیگر آن شیرینی که انتظارش را داری نمی‌دهد.

تو قندی...
نباتی...
شکلاتی...
عسلی...
یا که شیرینی نداری بدی با چاییم بخورم.