دعوا کن ولے با کاغذت
اگـــر از کسے ناراحتے یک کاغذ بردار و یک مداد ھر چہ خواستے بہ او بگویے
روے کاغذ بنویس خواستے ھم داد بکشے تنہا سایز کلمات را بزرگ کن نہ صدایت را
آرام کہ شدے برگرد و کاغذت را نگاھ کن آنــوقت خودت قضاوت کن
حالا مےتوانے تمام خشم نوشتہ ھایت را با پاک کن عزیزت پاک کنے
دلے ھم نشکاندھ اے وجدانت را نیازردھ اے
خرجش ھمان مداد و پاک کن بود نہ بغض و پشیمانے
گاھے مےتوان از کورھ خشم پختہ تر بیرون آمد

(دکتر الہے قمشہ اے)

مرا دوست بدار
به سان گذر از یک سمت خیابان
به سمتی دیگر…
اول به من نگاھ کن...
بعد به من نگاه کن...
و بعد،
باز هم مرا نگاه کن