ڪنار خیابان وایستاده بودم
با خودم گفتم:
آخرین مدل ماشینے ڪہ در آینده سوار میشم چیہ؟
همون لحظہ یہ آمبولانس نعش ڪش از بغلم رد شد
روش نوشتہ بود:
فڪرشو نڪن آخرش مسافر خودمے...




‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌.. ..

نوشتہ من وجدانم اجازه نمیده یه پسر ناراحت باشه و بغلش نکنم..
حامله نشی مهربون

اینجورے نوشتہ میشہ
بیدارے...؟
ولے باید اینجورے خونده بشہ
بهت احتیاج دارم...




‍

سین ڪردنِ یہ پیم

ڪہ با ڪلے عشق برات نوشتہ شده

و بے جواب گذاشتنش، میتونہ نابود

ڪننده ترین عڪس العمل باشہ

❣

دعوا کن ولے با کاغذت
اگـــر از کسے ناراحتے یک کاغذ بردار و یک مداد ھر چہ خواستے بہ او بگویے
روے کاغذ بنویس خواستے ھم داد بکشے تنہا سایز کلمات را بزرگ کن نہ صدایت را
آرام کہ شدے برگرد و کاغذت را نگاھ کن آنــوقت خودت قضاوت کن
حالا مےتوانے تمام خشم نوشتہ ھایت را با پاک کن عزیزت پاک کنے
دلے ھم نشکاندھ اے وجدانت را نیازردھ اے
خرجش ھمان مداد و پاک کن بود نہ بغض و پشیمانے
گاھے مےتوان از کورھ خشم پختہ تر بیرون آمد

(دکتر الہے قمشہ اے)

قانون نانوشتہ‌ے دوستے‌ها:
همیشہ ڪسایے ڪہ فڪر نمیڪنے میشن بهترین دوستات...





‍

صادق باش
مثل سیگارے ڪہ روش نوشتہ: سرطانزا
نہ مثل آبمیوه آشغالے ڪہ روش نوشتہ
صد در صد طبیعے...




‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌

خدا میدونہ
سعدے با چہ بغضے اینو نوشتہ
اگر چہ دل بہ ڪسے داد جان ماست هنوز...

یہ جملہ دیدم
یہ جایے خیلے خوشم اومد.

نوشتہ بود
نجابت اون نیس کہ

تو اوج رابطہ پاش بمونے،
هر وقت

تو اوج اختلاف خیانت نکردے نجیبے.

ڪودڪے از خدا پرسید
اگر همہ چیز از قبل
تو سرنوشت نوشتہ شده پس چرا آرزو ڪنیم...!؟
خدا لبخند زد و گفت شاید تو بعضے صفحہ‌ها نوشتہ باشم
هر چے تو آرزو ڪنے :)