و بیش از هر کلمه ای،
باید از همیشه ها
و هرگزها
و هیچوقت ها
و هیچ کجاها پرهیز کرد.

از این "همیشه با تو می مانم" ها
و "هرگز ترکت نمی کنم" ها
که "های" آغازشان
با دو چشم حیران و متعجب
به آدمهایی می نگرد که مقید به زمان و مکان اند،
اما فراتر از زمان و مکان، وعده می دهند و باور و اعتماد را به سخره می گیرند.

گاهی از خودمان می پرسیم: از کی، کلمات اینقدر خالی از معنا شدند؟
از کی شروع کردیم به سخن گفتن با زبانی که می دانستیم، اما نمی فهمیدیم.


دالِ دوست داشتن/حسین وحدانی