که عشقِ تو لاعلاج‌ترین بیماری‌ست،
و من تا استخوان به آن مبتلا.
مرا حتّی لحظه‌ای آرزوی شفا یافتن از تو نیست.


. .

که عشقِ تو لاعلاج‌ترین بیماری‌ست،
و من تا استخوان به آن مبتلا.
مرا حتّی لحظه‌ای آرزوی شفا یافتن از تو نیست.


. .

ز بی‌دردان علاجِ درد خود جُستن به آن مانَد
که خار از پا برون آرد کسی با نیش عقرب‌ها


. .

محکوم به شعر و بی خیالی باشی
یک جمله ی تا ابد سوالی باشی

با قهر بگویی که ببین ! من رفتم
امّا نروی ،همین حوالی باشی

با این همه شعر ، پیش او درگیرِ
بیماریِ لاعلاجِ " لالی" باشی

او "عشقم" و "عمرم" و "عزیزم" باشد
آنوقت خودت جناب.عالی باشی