« خدا پر داد تا پرواز باشد، گلویی داد تا آواز باشد.
خدا می خواست باغ آسمانها ، به روی ما همیشه باز باشد .
خدا بال و پر و پرواز شان داد، ولی مردم درون خود خزیدند.
خدا هفت آسمان باز را ساخت ، ولی مردم قفس را آفریدند.»

مستی به شکستن سبویی بند است
هستی به بریدن گلویی بند است

گیسو مفشان ، توبه ی ما را مشکن
چون توبه ی عاشقان به مویی بند است !

هی روزگار...
مرا میشناسی!!
من همانم که هیچوقت بر وفق مرادم نبودی
ای روزگار...
تا به حال طعم تلخ تنهایی را چشیده ای؟؟
می دانی گلویی پر از حرف سکوت یعنی چه؟؟
تو چه می دانی که من چه می گویم؟؟
ای روزگار...
هزار بار هم مرا زمین بزنی
تسلیم نخواهم شد..
روزگارت تیره باد ای روزگار!!