و من
تنهاترین برگ
از درخت عشقت بودم
که بی پروا
تا آخرین نفس های پاییز
به تنه ی رویاهایمان خشکیدم
تا باقیِ عمرم اسیرِ قدم‌های نا‌آشنا نشوم...
اما افسوس
بوی بهاری احساست را نشنیدم...
حالا من تنهاترینم
میان سبزترین حالِ‌تو
و سردترینم
میان گرم‌ترین فصل آغوش...

آخرین قراری که با هم گذاشتیم

این بود :

دیگر سر راه هم

"سبز" نشویم

دیروز زیر باران

اتفاقی به هم برخوردیم

سبزتر از همیشه دیدمت

اما من همچنان

پای قولم هستم

چرا که بعد از رفتنت

خشکیدم  ...


{ احسان نصری }