روز‌ها خالی از زمان
خالی از رنگ، چسبیده بهم؛
دالانی می‌سازند
که به کابوس‌های بعدی ختم می‌شود ..


. .

همچون دالانی بلند
تنها بودم
پرندگان از من رفته بودند.
شب با هجوم بی مروت اش
سخت تسخیرم کرده بود.
خواستم زنده بمانم
و فکر کردن به تو، تنها سلاحم بود
تنها کمانم
تنها سنگم

" پابلو نرودا "