محبوب من
من هم دوازده ظهر به تو فکر میکنم
هم سه عصر
هم هفت و هشت شب
اما دوازده شب به بعد کشنده تر و
مهلک تر و
هلاکت‌بار تر و
وخیم تر و
خطرناک تر و
قاتلانه تر
به سراغم‌ میایی
البته نه خودت
یادت:)

میخواهم و میخواستمت تا نفسم بود
می‌سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود

عشق تو بسم بود، که این شعلهٔ بیدار
روشنگر شب‌های بلند قفسم بود

آن بخت گریزنده دمی‌ آمد و بگذشت
غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود

دست من و آغوش تو، هیهات، که یک عمر
تنها نفسی‌ با تو نشستن هوسم بود

باﷲ، که بجز یاد تو، گر هیچ کسم هست
حاشا، که بجز عشق تو، گر هیچ کسم بود

سیمای مسیحایی‌ اندوه تو، ای عشق
در غربت این مهلکه فریادرسم بود

لب‌بسته و پر سوخته، از کوی تو رفتم
رفتم، به خدا گر هوسم بود، بسم بود

(فریدون مشیری)

استخوان هایم را به دانشمندان بسپارید…

شاید بفهمند نه یخبندانی بود نه بیماری مهلکی!

من ،

از دوری تو منقرض شدم…

استخوان هایم را به دانشمندان بسپارید … شاید بفهمند نه یخبندانی بود نه بیماری مهلکی ! من از دوری تو منقرض شدم …