وَقتی بیش اَز حَد دوسِش دآری ...

.
.
حَسود میشی
حَسآس میشی
چِشــــــمِ دیدَنِ نگآهآیِ بَقیه رو بِهِش نَدآری ...
چِشم نَدآری بِبینی غِیر اَز تُو بآ بَقیه هَم حَرف میزَنه ...
هَمَش اَلکی اَزَش دِلگیر و نآرآحَت میشی ...
مُدآم نِگَرآن و دِلوآپَسی ...
اینآ هَمَش از دوس دآشتَنِ زیآده ...
خآهِشَن تآ دیر نَشُده بِفَهمین
وَقتی رَفت دیگِه بَرنِمی گَرده

آدمـهـآیی کـه شمآ رآ ترک میکـنند غریبـه هآیی هسـتند که یـک روز بـآ شمـآ آشـنآ مـیشوند!
بآ افکـآرِ شـُمآ! بآ حـرف هآی شـُمآ ! بآ دستهآی شـُما !
بآ رویآهآی شـُمآ ! بآ تک تک لحظه هآی شـُمآ !
یک روز ناگهآن حوصله شآن سر میرود !
دلـشـآن رآ و دستهآشآن رآ و حرفهآیشان رآ و خوآبشآن رآ پـس میگیریند !
و غریـبه هـآیی میـشوند بـآ خـآطـرآتـی که پـُر میکنند :
افـکارتـآن رآ دستهآیـتآن رآ خـوآب هـآیتـآن رآ رویـآ هآ و تـک تـک لـحـظـه هـآیـتـآن رآ
یک روز نـآگهآن حوصـله ی شـُمآ سـر میـرود غریـبه هآیی میشوید کـه خودتـآن رآ تـَرک مـیکـنیـد

حآلِ دِلَــم خوبــــ اَستــــ
آرامـــــ ...

گوشـﮧ اےِ نِشـــستـﮧ و رویآهآیـَشـــ

رآ بـــﮧ خـآڪـــ مـےِسِــپآرَد...

آهآی غریبهـ ...
از اون [دیوآرِ] ترک خوردهـ و کوتآهـِ رفآقت فآصلهـ بگیر ،
بآرهآ بهـ روی من ریختهـ است [!]