آتشی شد شعله ور در باورم...
سوختم در آتش و خاکسترم

چشم بگشودم سکوتم پر کشید...
در میان شعله های بسترم

بسته بودند این قفس را آهنین...
پر زدم آتش گرفتم ،پرپرم

خواستم آبی برین آتش زنم...
نیست آبی جز دوتا چشم ترم

از دلم چیزی نمانده یادگار...
جز سیاهی های توی دفترم

شاعر دیوانه ی دلخسته ام،
آتشی شد شعله ور در باورم

(امید استیفا)

زندگی را اینقدر جدی نگیرید،هیچکس ازآن زنده خارج نخواهد شد!...استیفان کاوی