سـاقــی بده پیمانه ای ز آن می کـــه بی خویشم کنـــد
بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند
زان مــی کـــه در شبهـــای غـــم بـارد فــروغ صبحـــــدم
غافل کنـد از بیش و کم فارغ ز تشویشم کنـد
نــور سحــرگـــاهی دهــد فیضی کـــه می خواهی دهد
با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند
ســـــوزد مــــــرا ســـــازد مــــــرا در آتـــش انــدازد مــــرا
وز من رهــا سازد مــــرا بیگانه از خویشم کند
بستانــد ای ســـرو سهـــی! سودای هستــی از رهی
یغما کنـد اندیشـه را دور از بـــد اندیشــم کند
رهی معیری

پوریای ولی
گفت که صیدم به کمند است
از همت داوود نبی بخت بلند است

افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

وقتی قلبت بیدار شد و شعله ای از نور شد ، تو معنا و اهمیت زندگی را خواهی شناخت ، و این فیضی عظیم است . و آنگاه سپاسگزاری و حمد طلوع می کند . آنگاه فقط هدیه زندگانی کافی است تا با آن برای همیشه و همیشه راضی و خشنود باشی .پس ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩن را ﻛﻒ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﺗﺎ اﻭﻟﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺕ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻋﺎ ﺑﺎﺷﺪ.

افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی که بلنداست...