به عالمی نمی دهم نگاه پر ترانه را
سکوتِ ممتدتو در غروب عاشقانه را

درونِ چشم هایِ تو صدای موج و ساحل است
وقطره قطره می چکم سرود بی بهانه را

کنارِتو نشستنم تمامِ آرزویِ من
چه خوب رسم می کنی شکوهِ این زمانه را

بهارباتو می رسد،توعطرمی زنی چرا؟
گلِ حضورِ تو بس است بهارِ سبز خانه را

درختِ آرزویِ من امید میوه اش تویی
نگاه کن به چشمِِ من،درخشش جوانه را

شب وسکوت و ماه و من ،تمامِ این غزل تویی
بخوان به خنده های خود ترانه ی شبانه را

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست
بی هر لحضه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق
وسکوت تو جواب همه مسئله هاست

فاضل نظری

بی حوصله ام
بی تفاوت
بی صدا
مثله آب
مثله یخ
مثله تکرار تکرارها
وسکوت راه این بی ... است