در انتهای هر سفر

در آیینه

دار و ندار خویش را مرور می‌ کنم

این خاک تیره این زمین

پاپوش پای خسته ام

این سقف کوتاه آسمان

سرپوش چشم بسته ام

اما خدای دل

در آخرین سفر

در آیینه به جز دو بیکرانه کران

به جز زمین و آسمان

چیزی نمانده است

گم گشته ام، کجا

ندیده ای مرا؟

" زنده یاد حسین پناهی"

جهان در ابتدا دایره بود
بعد از تصادف با یک کفشدوزک ذوزنقه شد
تا در چار گوشه ی ناهمگون آن بنشینیم
وبرای هم پاپوش بدوزیم

مردم اينجا چقدر مهربانند ، ديدند کفش ندارم ، برايم پاپوش درست کردند .