دل آدمیزاد مثل سنگ می‌مونه، منتهی سنگ سستی که هزارتا تَرَک‌ روش افتاده.
با هر اومدنی گرم شده و با هر رفتنی سرد، هر حرف زمختی شده یه پُتک که خورده توی سرش و هر بار امیدوار شدن تبدیل به سنباده‌ای شده که کشیدن روی تنش.
از هیچ کدوم اینا له نشده، کم نشده، همون دله و همون سنگ.

وقتی بوی تنت میرسه به مشامم
انگار یه پُتک میزنن تو سرم که یه ساعت مَنگ میشم *_*

♡