مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ 1300
نه لباس ِ سربازی‌ام مانده است نه فرمانده‌ام
نه متفقین مانده‌اند نه روسپی‌های لهستانی
نه پل ِ عابر ِ پیاده‌ی ِ مخبرالدوله / نه عابرهایش
نه آن دخترکی که دستش در دست ِ مادر ِ نان ِ سنگک در دست
نه نان و نه نانواها
نه همبازی و همپالکی‌هایم
مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ 1300
از من
تنهایی مانده است

معلوم نیست عین الدوله چه شکلی بوده که یه همچین اسمی روش گذاشتن:-/

آخر خط ___________
از انتظار حادثه
در گذار فاجعه
از این همه ترس
باید ترسید
از نسل های مسموم
در بیمارستان لقمان الدوله
والیوم ، ترامادول ، قرص برنج
از این آخر خط ها
باید ترسید
از شهری که در پایینش
روی دیوارها
حدیث قناعت نوشته اند
و کمی دورتر
در بالای شهر
بیلبورد بزرگ کالایی لوکس
خیابان را روشن کرده است
باید ترسید
و تو گل را دود می کنی
و در توهمی
و گرنه درد دارد « بودن » در اینجا
تو میخندی؟!