مولای من !

تا کی دلتنگی هایم را بر شانه های قاصدک سوار کنم

وآن را به سوی مشهدت روانه .

تا کی چشمانم به دنبال کبوتری باشد که نامه ای به پایش بسته ام

تا آن را به تو برساند.

پس قسمت من کی می شود؟!

کدامین طلوع خورشید نوید بخش دیدار من وشما را خواهد داد ؟

ضامن آهو !

تا کی چشمانم را به قاب توی اتاق بدوزم که روایتِ داستانِ

ضمانتتان است.

کاسه صبرم لبریز شده مولا

کبوتر وار می آیم به آب و دانه ای دل خوش
عطش دیده، ترک خورده، به سقا خانه ای دل خوش
دلم خورشید می خواهد، هوای گنبدت کرده
دوباره برنگشته دل، هوای مشهدت کرده

+بعد از یه مدت طولانــــــی، هفته ی دیگه عازم مشهدم، برا همه تون دعا میکنم!