خدایا....مارا ببخش ..

که درکار خیر

یا ...(جار)...زدیم ...

یا ...(جا)...زدیم ...

وقت تنگست و فروردین نزدیک
بایدآسمان را گَردگیری کنم
خانه رادل تکانی کنم
جامه ی نو برتنِ دنیا کنم
گلهای فرش راآبیاری کنم
آخرین خنده ام رادرون قابها برق بیندازم
مُشتی گندم درکفِ دستانم سبزکنم
آه، چقدرکارهای نیمه تمامِ خوب دارم
وقت تنگست و فروردین نزدیک

افسوس که انسانها چنان به روزگار اطمینـــــان دارند که انگار وقت مرگشان معین است…
گاهـــــــــــــــــــــــی چنان آماده ی جهنـــــــم اند انگار تا به حال آنرا دیده اند…
گاهــــــــــــی چنان به دنیا دل می بندند انگار آخرتی درکار نیست…
و گاه چنان خود را تنها می بینند که انگار خدا هم نیست…
افسوس…:(

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند

بچه ها درس نخوانیدکه لیسانس ها بیکارند !!!