‏یه مصاحبه میدیدم با دیوید کسلر که نویسنده‌ایه که از غم بعد از دست دادن و عزاداری مینویسه و این حرفش خیلی به دلم نشست. گفت خیلیها از من میپرسن کدوم غم از دست دادن بدترینه؟
ایا مرگه؟
طلاقه؟
ایا پس خوردن و ریجکت شدن دائمیه؟
کدوم بدترینه؟ ‏
و من همیشه جواب میدم:
غم تو.
غمی که تو داری تجربه میکنی از همه‌ش بدتره.
مال بقیه رو فراموش کن اون حسی که تو‌ داری از همه بدتره.»
و چون غم هر کدوم ما از نوع بدترینه، امیدوارم یا تحملش رو داشته باشیم یا به قول یلدا سیدی،
کاش عزیزم
اگر به غم
مبتلا شدی
پناهی هم داشته باشی...

یه جا خوندم که نوشته بود: «اون موضوع رو خصوصی نگه دار تا زمانی که مطمئن بشی دائمیه.»
مصداق بارز همون نصحیت فوق العاده‌ی مولاناست که میگه:
«چون که اسرارت نهان در دل شود، آن مرادت زودتر حاصل شود...»
خلاصه که خواسته‌هاتونو جار نزنید همه‌جا، زود‌تر می‌رسید :)