با خنده کنارم بنشین
هم سخنم باش
لب باز کن و
شاهد شاعر شدنم باش

میکنم سرفه که منظور: کنار تو منم!
کرده ام جمع حواسم که نلزرد سخنم

"من،شما،چیزه،ببخشید خداحافظتان"
ای خدا باز نشد حرف دلم را بزنم!!

دیری ست که آتش از تنم می ریزد

صد حنجره خون از سخنم می ریزد

با بار غمی که روی دوشم مانده ست

بر کوه اگر تکیه زنم می ریزد

"ایرج زبردست"

و تو ، چند گامی از "حاشیه" به درون آی و چشمهایت را با هر دو دستت سایه کن و...

تا به " بوی سخنم " ، نه به "دلالت الفاظم"، به دل این کویر راه یابی...

و آنگاه به نفرین و یا آفرین من بنشینی.

و پیش از آنکه بیندیشی تا چه بگویی؟ بیاندیش که چه میگویم؟

دکترعلی شریعتی
هبوط در کویر ص. 231

دکتر، سلام ! روح و تنم درد می کند
چشمم، دلم، لبم، بدنم درد می کند

ذوق سرودنم، کلماتِ نوشتنم
دکتر! تمام خویشتنم درد می کند

احساس شاعرانگی ام، تیر می کشد
حال و هوایِ پر زدنم درد می کند

دکتر! نگفته های زیادی ست در دلم
لب وا که می کنم، سخنم درد می کند

می خواستم که لال بمانم، به جان تو !
دیدم سکوت در دهنم درد می کند ..