به کجا باید پناه برد؟
به شادی که از ما می‌گریزد؟
به امید که گاهی هست و گاهی نه؟
یا به عشق؟ که دردی‌ست سوزنده در کنج دل.

حس می‌کنم درونم چند نفر وجود دارند؛ یک نفر بلند می‌خندد و دیگری تلخ اشک می‌ریزد و سومی به هیچ‌چیز اهمیت نمی‌دهد

.࿐

آدمی به یکباره در رویدادی فرو میریزد…

که رشک برد فرشته از پاکی ما
که بگریزد دیو ز بیباکی ما
آن‌وقت می‌توانستیم
به این موضوع و موضوعات دیگر
این‌قدر بلند‌بلند بخندیم
تا همسایه‌هامان از خواب بیدار شوند...

حسین پناهی
اشعارکوتاه.

. .

اگه زیاد عصبانی میشی کتاب «نمیذارم کسی اعصابم را بهم بریزد» رو بخون. اگه احساس میکنی غمگینی کتاب «عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست» رو بخون. اگر بین دو راهی موندی کتاب «اثر مرکب» رو بخون. اگه استرس داری کتاب «من مضطرب» رو بخون.


. .

‌
هوشنگ ابتهاج :

غم اگر به کوه گویم
بگریزد
و
بریزد .

. .

از واقعیتها فرار میکنیم. روبروی اینه رژ لب میزنیم و خط چشم میکشیم و تند تند پلک میزنیم که اشکهایمان نریزد و زود فرار میکنیم تا مبادا ادمی که درون آینه نشسته لب باز کند و بگوید:
‏تو درست به اندازه حرف هایی که کسی را نداری که برایش بگویی، اندازه گریه هایی که برایشان شانه‌ای نداری،اندازه دستهایی که نیستند تا دستهای سردت را بگیرند و اندازه بوسه هایی که پشت لبخندهای مصنوعیت مخفی میشوند، تنهایی.

می‌گفت حس می‌کنم درونم چند نفر وجود
دارند، یک نفر بلند می‌خندد و دیگری تلخ
اشک‌ می‌ریزد و سومی به هیچ‌چیز اهمیت
نمی‌دهد..

رومن‌ رولان: امیدوار باش تا وقتی چشمی هست که با تو اشک می ریزد می توان رنج زندگی را تحمل کرد.

بعضی روزها هم آدم مایل است همه‌چیز را دور بریزد. حتی خودش را.
‏مخصوصا خودش را.