سطحِ توقعتان را نسبت به آدم‌های اطرافتان،
بچسبانید کفِ زمین!
کنار بیایید با خودتان،
که آدم‌ها همین‌اند؛
قرار نیست همیشه مطابقِ میلِ تو رفتار کنند
یک روز با تو می‌خندند و
فردایش به زمین خوردنِ تو!
بگردید و آن‌هایی را که کنارشان
خود واقعیِ‌تان هستید پیدا کنید!
آن‌هایی که مجبور نیستید کنارشان
نقش بازی کنید
که مبادا فردا روزی
برایتان حرف دربیاورند...
لبخند بزنید
به تمامِ آن‌هایی که زندگیشان را گذاشته‌اند
برای آزار دادنتان
باور کنید هیچ چیز به اندازه‌ی لبخند شما،
معادلاتشان را بهم نمیریزد!
-علی قاضی نظام

✿ کپشن خاص ✿
سطحِ توقعتان را نسبت به آدمهای اطرافتان،
بچسبانید کفِ زمین!
کنار بیایید با خودتان،که آدمها همین اند؛
قرار نیست همیشه مطابقِ میلِ تو رفتار کنند
یک روز با تو میخندند و
فردایش به زمین خوردنِ تو!
بگردید و آنهایی را که کنارشان
خود واقعیِ تان هستید پیدا کنید!
آنهایی که مجبور نیستید کنارشان نقش بازی کنید
که مبادا فردا روزی برایتان حرف دربیاورند...
لبخند بزنید
به تمامِ آنهایی که زندگیشان را گذاشته اند برای آزار دادنتان
باور کنید هیچ چیز به اندازه ی لبخند شما،
معادلاتشان را بهم نمیریزد!

#علی_قاضی_نظام

سطحِ توقعتان را
نسبت به آدمهاى اطرافتان،
بچسبانيد كفِ زمين!
كنار بياييد با خودتان،
كه آدمها همين‌اند!!!
قرار نيست هميشه
"مطابقِ ميلِ تو"
رفتار كنند

يك روز
"با تو" ميخندند
و
فردايش
"به زمين خوردنِ تو"!

بگرديد
و آنهايى را كه كنارشان
خودِ واقعىِ‌تان هستيد؛
پيدا كنيد!
آنهايى كه مجبور نيستيد
كنارشان نقش بازى كنيد
كه مبادا فردا روزى
برايتان حرف دربياورند...
لبخند بزنيد
به تمامِ آنهايى كه زندگيشان را
گذاشته‌اند براى آزار دادنتان
باور كنيد هيچ چيز
به اندازه‌ى لبخندِ شما،
معادلاتشان را بهم نمي‌ريزد!

علي قاضي نظام

ما که از هم توقعی نداریم !!!
فقط قرار است من چیزکی بنویسم و شما بخوانید و گاهی بخندید و گاهی گریه کنید...
و یک ردپائی بگذارید تا من بدانم که اینجا، توی این برهوت تنها نیستم
و برای خودم حرف نمیزنم!
اصلا" شما هستید که من بدانم حرفهایم را کسی دوست دارد...
خودم را هم شاید !!!
بعد می­گذارم شما حرف بزنید و من می­آیم به گوش دادنتان.
جز این که نیست؟ هست ؟!!
ما آدم­ها همه تنهائیم و آنها که میایند اینجا تنهاتر…
و هر چه آن بیرون توی دنیای آدم­ها تنهاتر باشیم، اینجا پررنگ­تریم.
بیشتر پی ِدوست می­گردیم. بلندتر داد میزنیم.
ما، قابل ترحم­ترین موجودات این دنیا، پناه می­بریم به آدمهائی که نمی­شناسیمشان !!!
به رابطه­هائی از جنس ِدیتا، از جنس ِفیبرنوری!
و دل می­بندیم به لبخندهای یک صورتک زرد رنگ که فقط گاهی قلبی گوشه­اش هست !!!
و دلخوشیم به بوسه­های همان صورتک…
با هم میخندیم و با هم گریه می­کنیم.
به جای چشم­های هم، به مانیتور نگاه میکنیم
و به جای دستهای هم، ماوس کامپیوترهایمان را در دست می­گیریم.
ما چقدر تنهائیم…
و چقدر ابعاد این تنهائی وحشت­آور است…