میخوام نفرینت کنم بخاطر تمام روزاییکه :
گریم انداختی،
قلبمو به درد اوردی،
حرصایی که بهم دادی،
استرسی که بهم وارد کردی،
شب بی خوابیایی که به سرم اوردی...

ولی نمیتونم :)! اگ تو بلایی سرت بیاد من میمیرم !

من هیچوقت اهل نفرین نبودم، ولی الان از ته قلبم میخوام باعث و بانی اینکه من حتی وقتی دارم میخندم، حالم خوب نیست هیچوقت حالش خوب نباشه.

به عشق می‌سپارمت؛
به ویرانگرترین نفرینِ انسان…

ولی ترکیب بسیار حساس بودن و زیاد فهمیدن انگار نفرینه، از کارهاشون ناراحت میشی در عین حال که کاملا میفهمی منظور و نیتشون از این کار چی بوده و با خودت کلنجار میری به روشون بیاری یا نه.

نه چشم بود نه نفرین ، فقط تاوان کارهای خودشون بود…!

‏شاید نظر نامحبوب:
یه سری از آدما رو هیچ‌وقت نمی‌شه نجات داد، انگار نفرین‌شده باشن، همیشه دنبال سیاهی می‌گردن و کلا از عالم و آدم توقع دارن. انگار ظرفیت پذیرش عشق رو ندارن و زبانی که بلدن خشم و کینه و حسادته... پر از شرم شکننده‌ای که نمی‌شه بهش دست زد.

من هیچوقت اهل نفرین نبودم ولی امیدوارم باعث و بانی اینکه من حتی وقتی دارم می‌خندم حالم خوب نیست، هیچوقت حالش خوب نباشه.

کاش وقتی نفرینام می‌گرفت برام نوتیفیکیشن میومد.

𝐿𝑜𝑣𝑒, 𝑠𝑜𝑚𝑒𝑡ℎ𝑖𝑛𝑔'𝑠 𝑡ℎ𝑎𝑡 𝑤𝑒'𝑑 𝑑𝑖𝑟 𝑓𝑜𝑟, 𝑖𝑡𝑠 𝑜𝑢𝑟 𝑐𝑢𝑟𝑠𝑒

عشق، چیزی که ما به خاطرش میمیریم، این نفرینیه که شدیم

«مهربون‌ترین آدما اغلب همونایین که بیشتر از همه احساس تنهایی میکنن.
انقدر از خودشون میبخشن
که امیدوارن یکی بفهمه
ولی هیچکس متوجه نمیشه
دردشونو‌ قایم میکنن.
چون نمیخوان باری رو دوش بقیه بندازن.
حتی با اینکه خودشون
اولین نفرین که به بقیه کمک میکنن.
خسته کنندست اینکه هوای همرو داشته‌ باشی ولی خودت توی احساساتت گیر کرده باشی.»