بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

ب شدت از خودم بابت تصمیمات درستی ک‌ میگیرم اما بعد اسیر احساساتم میشم و کار غلط رو انجام میدم ناراحتم...

از وجود آدم‌هایی که زیاد گذشت میکنن خوشحال نباشید، با هر بار کوتاه اومدن عمر احساسشون کوتاه‌تر و قلبشون سردتر میشه یهو به خودت میای میبینی کلا از دستش دادی و کاری ازت برنمیاد.

احساس دوست‌ نداشتنی بودن ولم نمیکنه، همزمان یه دور هم از خودم دلخورم که چرا اصلا دلم میخواد دوست داشته بشم.

تو انتخاب پارتنر به اینکه خوش سلیقه و حامی باشه، ذوق شنیدن حرف‌هاتون رو داشته باشه و احساساتتون رو سرکوب نکنه بیشتر دقت کنید تا به قد و ظاهر.

من خیلی بی‌احساسم و هیچگونه حس دلبستگی درونم وجود نداره و تنها چیزی که اذیتم میکنه اینه که نمیدونم آیا از اول اینجوری بودم یا به مرور اینجوری شدم.

برای سلامتی باید احساساتت رو حذف کنی نه قند رو .

هر وقت احساس تنهایی کردی
هر وقت دلت از دنیا و آدماش گرفت
هر وقت خسته بودی، شونه هات سنگین شد
من اینجام..
بیا پیشم من با آغوش گرم منتظرتم
خواستی گریه میکنیم،خواستی فحش میدیم
داد می‌زنیم، هرکاری میکنیم
تا حال دلت خوب بشه.
آخه دور اون چشمای خوشگلت بگردم
من میمیرم تو حالت بد باشه..
تو فقط بیا پیشم من دنیارو به پات میریزم
تا حالت خوب بشه..
تا چشات بخنده..

پوستم رو با ژل مخصوص میشورم، نخ دندون میکشم و مسواک میزنم، کرم آبرسانم رو میزنم، موهای نم دارم رو با روغن چرب میکنم، میرم تو تختم و برای احساس ناکافی بودن، دوست نداشته شدن، مزخرف بودن و تنهایی غصه میخورم.

دیگه جونم قد نمیده برای غصه‌های آدم‌های دنیا، حتی غصه‌های کوچیک خودم هم برام سنگین شدن، چه برسه به غم‌های بزرگ و دور، بعضی وقت‌ها ما بی‌احساس نمیشیم، فقط دیگه ظرفیت قلبمون تموم میشه.