رفته بودم سفرى، سمت ديار شهدا

كه طوافى بكنم گرد مزار شهدا

به اميدى كه دل خسته هوايى بخورد

متبرك شود از گرد و غبار شهدا

هر چه زد خنجر احساس به سرچشمه‏ى چشم‏

شرمگينم كه نشد اشك، نثار شهدا

خشكى چشم عطش خورده، از آنجاست كه من‏

آبيارى نشدم، فصل بهار شهدا

چون نشد شمع كه سوزد دل سنگم شب عشق‏

كاش مى‏شد كه شود سنگ مزار شهدا

آخرين خط وصاياى دل من اين است‏

كه به خاكم بسپاريد كنار شهدا

خدايا



بحران زده ام



نمي دانم به كجا رو كنم



به چپ و راست رو مي كنم



به پس و پيش ، فقط حسرت و بلاتکلیفی مي بينم



به درون رو مي كنم، امید مي بينم



خدايم! تو آن امیدی ، و مادامیکه تو با مني، كنار من



هيچ نيرويي دراين دنيا نمي تواند مرا شكست دهد.



هر چه جلال است، از آن توست



خدايم! حتي اگر در هياهوي روزمرگي و درد ، تو را از ياد



ببرم، تو مرا فراموش نخواهي كرد



خدايم



تو در تمامي مشكلات و دشواري هاي زندگي، نيروواقتدار مني



پس اي خجسته! مرا متبرك گردان



تا چيزي نگويم



كاري نكنم



و به چيزي نينديشم



كه مايه خشنودي تو نشود



آمین