نه در خیال خزانم

نه در هوای بهار

کنار این آتش

نشسته ام که شبی را به روز آرم و بس

چنان که کندۀ مرده

چنان که هیزم محض.

با پای دل قدم زدن آن هم كنار تو
باشد كه خستگی بشود شرمسار تو

در دفتر همیشه ی من ثبت می شود
این لحظه ها عزیزترین یادگار تو

تا دست هیچ كس نرسد تا ابد به من
می خواستم كه گم بشوم در حسار تو

احساس می كنم كه جدایم نموده اند
همچون شهاب سوخته ای از مدار تو

آن كوپه ی تهی منم آری كه مانده ام
خالی تر از همیشه و در انتظار تو

این سوت آخر است و غریبانه می رود
تنهاترین مسافر تو از دیار تو

هر چند مثل آینه هر لحظه فاش تو
هشدار می دهد به خزانم بهار تو

اما در این زمانه عسرت مس مرا
ترسم كه اشتباه بسنجد عیار تو

چه زود سبز می شود ...

لحظه های خزانم ،

آنگاه که یادت را ...

در گلدان خالی قلبم می کارم !