یه مرحله‌ایم از رابطه هست که فقط حرف زدن باهاش حالتو خوب میکنه، چون میدونی پناهته، چون میدونی تکیه‌گاهته، چون میدونی براش مهمی، چون میدونی غمت غمشه خوشیت خوشیش، و هیچ چیز دیگه‌ای تو اون لحظه قادر نیست آرومت کنه مگر حضور خودش
اگه به این مرحله رسیدین تبریگ میگم شما بفنا رفتین

تا آدم دلخوشیشو توی زندگی پیدا نکنه، به آرامش نمیرسه.

‏لذت یه سری چیزا به نخواسته، داشتنشونه، انگار اگر بخوای و داشته باشیشون، بیشتر خوشیش از بین میره، اتفاقات کوچیک یهویی دوست داشتنی

سلامتی مادری که :
هم مادر بود هم پدر ! هم مریض بود هم سالم !
هم گرسنه بود ، هم سیر !
هم پیر بود ، هم جوون !
هم دل شکسته بود ، هم دل زنده !
مادرهایی که دلخوشیشون تو دلخوشی ما خلاصه میشه …