‌
شدیدا به آدمایی که دیسیپلین و نظم دارن و تلاش میکنن احترام قائلم. میخواد رژیم غذایی باشه ورزش باشه میخواد برای زیبایی باشه یا برای درس و کار میخواد برای خوشحالی باشه یا برای رابطه و خانواده.
آدمی که بدونه برای به دست آوردن هر چیزی باید زحمت کشید و نمیشه فقط طلبکار بود آدم درستیه.

دقیقا اونجای افسردگی‌ام که نه حسی به زندگی دارم، نه انگیزه ای برای انجام کاری.
‏اره با دیسیپلین میشه ولی باید بتونی از جات پا شی اون نظم رو از یه جایی بسازی.
‏از من یک سال پیش هیچی نمونده، هیچ اثری.
‏کار، تلاش، رقص‌های سر صبح، آشپزی، خرید، هیجان سفر، هیچ چیزی… و هیچ‌کس نمیفهمه.