زندگیم از اونجایی ترسناک شد که فهمیدم اینکه چند روز حالت خوب باشه و بعد دوباره تا مدت‌ها بد باشی اسمش مودی بودن نیست، افسردگیه.

اونجایی که شهریار میگه :
سیزده را همه عالم به در امروز ز شهر
من خود آن سیزدهم کز همه عالم به دَرَم!:)

دقیقا همینجا...

#سیزدهتون‌بدر

اونجایی که حس کردی کسی نیست، اونجایی که تو اشکات غرق شدی، اونجایی که لبخند از یادت رفت، اونجایی که خسته شدی، دقیقا همون موقع‌ها به من فکر کن، من اینجا منتظرم تو بیای بغلم و غم‌هات رو بذاری رو دوش من.

•
نهایت دل شکستگی هم اونجایی که
محمود درویش می‌نویسه:

شاید برای تو چیز مهمی نبود ، اما قلب من بود🫀

♡

اونجایی که اِبی میخونه:

وقتی تو گریه می‌کنی ، شک می‌کنم به بودنم

-خیلی عاشقه ، خیلی.️

♡

دقیقا اونجایی ک زخمامون التیام پیدا میکنن میفهمیم ک لازم نبوده حتی لحظه‌ای اصالت و شخصیتمون رو فدای نگه‌ داشتن دیگرانی تو زندگیمون کنیم ک قدردان عشق و احترام ما نبودن.

اونجایی که جسمی بشدت کمبود خواب داری و روحی و فکری انقد درگیری که خوابت نمیبره و صبحم باید بری سرکار...

اسمش چیه دقیقا ؟!

بی دارا بی ندارا اعلام حضور....

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

جای درست زندگی فقط اونجایی که همه چیز ول می‌کنی و میچسبی به کار و زندگیت.


. .

می‌دونی کی خیالم راحت شد؟ اونجایی که آخرین کورسویِ امیدمم از طرفش خاموش شد. فهمیدم این راه و آدم من نیست. از بعد از اون انگار از قفس آزاد شدم. غصه خوردم‌ها، دروغ چرا. ولی جنس غصه خوردنم دیگه فرق داشت. حالم بهتر شد. و در نهایت رفتم.