از قديم رسم بود
كه اگر ستاره دنباله دار ديدي آرزو كني...
اگر قاصدك ديدي آرزو كني...
ستاره رد مي شود
قاصدك را هم باد مي برد
قديمي ها خيلي چيزها را خوب مي دانستند.
مي دانستند كه آرزو ماندني نيست
مي دانستند نبايد آرزو به دل ماند
آرزو را بايد فوت كرد
رها كرد به حال خودش
آرزو را روي دلهايتان نگذاريد، نبايد راكد بمانند.
آب هم با آن همه شفافيتش يك جا بماند كدر مي شود و بو مي گيرد
آرزوهايتان را بدهيد دست باد
آنها بايد جاري باشند
بلكه برآورده شوند

قاصدك ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از كجا وز كه خبر آوردی ؟

خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من

بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا كه بود چشمی و گوشی با كس

برو آنجا كه تو را منتظرند
قاصدك

در دل من همه كورند و كرند
دست بردار ازین در وطن خویش غریب

قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید

كه دروغی تو ، دروغ
كه فریبی تو. ، فریب

قاصدك ! هان ، ولی ... آخر ... ای وای
راستی آیا رفتی با باد ؟

با توام ، آی! كجا رفتی ؟ آی
راستی آیا جایی خبری هست هنوز ؟

مانده خاكستر گرمی ، جایی ؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردك شرری هست هنوز ؟

قاصدك
ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند