من زمستانی ترین فصلم ، بمان همپای من
تا شود ه‍ُرم نفس هایت همه دنیای من

در دل شبهای سرد و خالی از آوای عشق
کاش می شد نغمه ی لب های تو آوای من

با عبور یاد تو از بستر سرد تنم
درتب آغوش تو گُر میگرفت اعضای من

کاش میشد در تمام لحظه های خستگی
شانه هایت ، تکیه گاه و مأمن و مأوای من

در شب تنهایی ام همراه باش و هم قدم
تا تماشایی شود همپای تو فردای من

بوسه بوسه بر تنم آتش بزن با هر نفس
تا که مردادی شود سوز دی و سرمای من

بی شک••••❣
در تو هزاران #فرشته مأوا دارند••••❣
وگرنه••••❣
آدمی و این همه مهربانی؟!••••

و عشق،
هر کسی را به خود راه ندهد!
و به همه جایی مأوا نکند!
و به هر دیده، روی نَنَماید!

و اگر وقتی
نشانِ کسی یابد
که مُستَحَقِ آن سعادت بوَد...
حُزن را
که وکیلِ دَر است،
بفرستد.
تا خانه...
پاک کند .
و کسی را در خانه نگذارد.
و از آمدنِ سُلیمانِ عشق،
خبر کند!

"شهاب الدین سهروردی"

بي شک
در تو هزاران فرشته مأوا دارند ؛
وگرنه
آدمي و اينهمه مهرباني ...؟!

غم مگر جز خاطر من منزل و مأوا نداری

خوش بیا، آسوده بنشین بر دلم گر جا نداری